Een korte boekenlijst
Gemiddeld lees of luister ik acht boeken per maand, maar soms zit er een maand tussen waarin ik heel veel minder lees. En soms dus ook een maand waarin ik heel veel meer tekst verslind. Als ik na deze januarimaand om me heen kijk, liggen er veel half gelezen boeken in mijn werkkamer. Ik ben daar heel slecht in. Als ik teveel boeken tegelijk lees, meer dan twee, dan gaat mijn hoofd op slot en stop ik met lezen.
Voor februari legde ik ze daarom al op een stapel zodat ik ze een voor een uit kan lezen. Februari wordt dus zo’n maand met een groot aantal gelezen boeken. Je bent gewaarschuwd 😉
Maar wat las ik dan wel?
Ik hoor het je vragen!
Ik las en luisterde 3 boeken uit.
- Mythos van Stephen Fry
- Vallende Stenen van Arnaldur Indridason
- Blauw, wit, rood van Karel Smouter
Griekse Mythologie
Stephen Fry schreef een drieluik over de Griekse Mythologie. De afgelopen maand luisterde ik het eerste boek: Mythos. Ik ken de aantrekkingskracht van de Griekse Mythologie op mezelf, maar had er nog geen boek over gelezen. Overigens hebben de Scandinavische goden dezelfde aantrekkingskracht. De Romijnse en Keltische hebben dat vreemd genoeg niet. Maar, er was dus al interesse. En ik weet dat Stephen Fry heel goed kan schrijven. Toch was ik positief verrast over het boek.
Ik luisterde het boek via Storytel tijdens het wandelen. Dat ging goed, maar thuis had ik wel een stamboom van de hele goddelijke familie klaar om de namen en verhalen die ik had gehoord te kunnen plaatsen.
Op dit moment ben ik voor een werkweekend met het kernteam van de European Visual Practitioners in Lyon. Ik reis met de trein en heb daarom een overstap in Parijs. In plaats van het uurtje dat ik daarvoor heb, neem ik twee dagen. Je leest meer over de trip in deze hersenspinsel.
Op de dinsdag waren er stakingen in Parijs tegen de nieuwe pensioenwet. Het betekende dat ik per bezienswaardigheid moest afwachten wat ik kon. In Musée d’Orsay betekende het een gratis toegang en een aantal afgesloten zalen. Per toeval waren dat precies de zalen die ik de vorige keer had bezocht.
In het museum stond ik vooral lang stil bij de beelden van de Griekse Mythologie. De vertaling van de verhalen in beeld is bijzonder en het roept de details van het verhaal weer op. Zoals een visueel verslag dat ook doet voor een bijeenkomst.
Blauw, wit, rood
Hoe lang zal onze driekleur nog ondersteboven hangen? Ik zie ze als ik naar mijn opdracht bij de gemeente Veere rij in veelvoud langs de boerengronden. Onlangs hing de vlag zelfs verkeerd om op een officieel moment in België. Het is niet die vraag waar Karel Smouter antwoord op geeft in zijn boek, want hij weet dat ook niet, maar hij analyseert de huidige staat van polarisatie in ons land.
Ik las het boek in december al, maar herlas het nu om beter door te laten dringen wat er staat. Zoals je in mijn aantekeningen kan zijn, staan er een aantal mooie beschouwingen in.
Zo gingen wij van zuilen naar bubbels. In de podcast van Gijs Groenteman en Teun van de Keuken kwam deze analyse onlangs ook aan bod, maar in dit boek wordt het verder uitgewerkt. Niet langer, in tegendeel, maar wel dieper.
Hoe ik hiermee om kan gaan weet ik nog niet. De schrijver geeft Deep Democracy als een van de oplossingen en laat ik nou net vorige week met de leergang gestart zijn! Ik hoop dat ik daarin een andere manier van gespreksvoering kan vinden die me helpt als polarisatie opkomt in een projectteam of tijdens bewonersavonden. Sterker: bij Deep Democracy is de opdracht om de tegenstellingen op te zoeken.
