Bubbels en Inspiratie met de kracht van visualisatie.
Als ik start met een nieuw project vraag ik altijd naar de gebaande paden. Naar de gewenste en logische routes, naar wat ingesleten is en wat hoort. Als ik dat weet, vraag ik naar de wens, naar wat ze zouden doen als alles mag of naar de informele organisatie. Opdrachtgevers moeten er over nadenken, maar glimlachen als ze merken welk antwoord zij gaan geven.
In het boek Wij zijn de stad legt Floor Milikowski een verband tussen de stedenbouw, de cultuur en de sociale cohesie in Amsterdamse buitenwijken.
Ik heb het boek verslonden. Zowel de boekenwurm als de planoloog in mij eerder gevoed.
Ik wilde me niet meer laten verleiden door “maar als omgevingsmanager moet jij hier echt bij zijn”, terwijl ik me stilletjes afvroeg waarom mijn agenda dan niet belangrijk was bij het plannen van de afspraak. Ik wilde mezelf niet meer voorbij lopen en dan lief glimlachen, terwijl ik wist dat ik mezelf aan mijn jas moest trekken. Ik wilde niet meer steeds op het toppen van mijn kunnen leven en migraine krijgen in het weekend of tijdens vakanties.
Elk jaar in december kriebelt het weer. Dat is het moment waarop Jacobien Vermande en ik bij elkaar kruipen om een nieuwe online challenge op te bouwen voor ons netwerk. Deze reeks heet inmiddels & weer vooruit, elk jaar voorafgegaan door een ander kenmerkend woord voor dat moment.
Ik kijk zoekend om me heen, op zoek naar die ene bus met een bekend logo. Of zoek ik een meneer of mevrouw met een bordje? Zoek ik buiten in de regen? Of binnen in de drukte?
Ik was net uit het vliegtuig gestapt dat we maar IJsland bracht. Dit was de start van de jaarlijkse vakantie in mijn eentje en dit keer koos ik voor een lange(re) periode en ging ik eindelijk naar de droombestemming.
Ondanks de titel en de kaft werd ik volledig verrast door dit boek!
Het verhaal vertelt over een team in een Amerikaanse high tech omgeving dat de piramide van Lencioni doorloopt. Laat je daar niet door afschrikken! Onder het Amerikaanse sausje schuilt de wereld van teamdynamiek zoals wij die ook kennen: het samenwerken met mensen.
Bij het woord ‘mentor’ denk ik aan de klassenmentor van de HAVO. Iemand die een hele klas vol pubers op een spoor naar een betekenisvolle toekomst probeert te zetten. Toen snapte ik de waarde niet. Nu denk ik dat die waarde ook maar heel beperkt kan zijn op die leeftijd en in zo’n samenstelling.
Een mentor kan veel meer en veel waardevoller zijn, maar kan ook veel meer gedaantes hebben dan die ene rokende man met snor die niks van me begreep.
Bas Mouton geeft het geheim van communicatie weer in een simpele formule: Ik vertel iets tegen jou.
Die formule is de essentie van het boek Magie in al je communicatie, het is de kapstok waar het boek aan opgehangen is.
Het is weer de hoogste tijd om Sinterklaassurprises te maken voor het feest op school.
Ik maak eerst een plan en kijk of iemand anders dat al eerder gemaakt heeft, kijk welke van de benodigdheden al in huis is of wat er heel erg op lijkt en ga dan boodschappen doen.
Eigenlijk doe ik hetzelfde als in de keuken. En het lijkt ook verdacht veel op op hoe ik een dag voor een projectteam voorbereid.
Hoe kan je mensen met elkaar kennis laten maken door tekeningen te maken? Dat is een vraag die ik mezelf regelmatig stel. Dat leidt tot mooie bijeenkomsten waarin verhalen boven komen, maar ook tot nieuwe initiatieven zoals deze speciale Round Robin.
Doe je mee?